En nog maar eens een stukje

Geschiedenisles bij de kapper

1 feb, 13:22

Voor sommige zaken heb je een geldig paspoort nodig. Helaas is die van mij verlopen, dus ik moet eraan geloven. En ach omdat ik dan weer jaren tegen zo'n paspoort foto aankijk, bedenk ik dat ik vóóraf het best even naar de kapper kan gaan.
Even.
Dat woord hoort geloof ik niet in een kapsalon thuis. De beste man staat in zijn eentje en de salon zit behoorlijk vol. Maar nu ik eenmaal heb besloten dat mijn koppie toch echt opgekalefaterd moet worden voor die verhipte boevenfoto op dat paspoort, moet het gewoon.
Dat wordt dus wachten en ondertussen een praatje. Inmiddels komt er een oud echtpaar binnengeschuifeld. Beiden in de tachtig. Ze komen speciaal uit Egmond aan Zee naar deze kapper. Aan tafel zit ik ingeklemd tussen een manager in de zorg die Hans heet en het oude echtpaar. Ze wonen in de Prins Hendrik Stichting, alleen heet dat nu natuurlijk anders. Dat geeft niets, iedereen weet welk gebouw er bedoeld wordt.
Na de oorlog zijn ze er komen wonen. In Mare Liberum dat in 1905 gebouwd werd. De familie Meijer kocht het om er een pension van te maken. Hard werken: in het voorjaar de gasten uit de bussen voor de bollen. Iedereen die niet meer in het pension terecht kon, werd elders ondergebracht. Mijnheer Meijer kookte, mevrouw Meijer deed de rest. Elke avond om 23.00 ging hij onder de douche om de kooklucht weg te wassen en dan kwam hij weer terug om met de gasten borreltjes te drinken. In de winter moest Meijer als taxichauffeur aan de gang in Haarlem, want een pension is seizoenswerk en er moest toch geld komen. Ze kregen er hun kinderen in 1955, 1956 en 1957. Twee jongen en éen meisje. Lekker dicht op elkaar, dan kunnen ze allemaal met elkaar opschieten, dacht mevrouw Meijer toen. Ja, ja.
Ze werken er natuurlijk niet meer, maar zijn wel weer terug in Egmond na een tijdje ergens anders gewoond te hebben. Weer terug in de Prins Hendrikstichting. Gesticht in 1865, maar niet zoals ik dacht door Prins Hendrik, de Prins die van de prins geen kwaad wist. Het was er nog wel, dat Mare Liberum, een hotel en vreselijk mooi nu, opgeknapt door de nieuwe eigenaars. Mevrouw moest er maar eens een kijkje gaan nemen om herinneringen op te halen, en als ze haar plakboek mee kon nemen was dat helemaal geweldig voor de huidige eigenaars. Ze had er ook zo'n lang leven doorgebracht in dat Mare Liberum.
En zo heb ik 3 uur doorgebracht en de geschiedenis van Egmond vanuit het perspectief van deze oude dame gehoord. De volgende keer dat ik er ben ga ik eens kijken in Mare Liberum.