Jan Steen

Als 17^e eeuwse schilder zegt de naam misschien niet zo veel, maar het gezegde: een huishouden van Jan Steen des te meer.

 

 

Nu, daar weet ik alles van. Wij hebben zo’n huishouden. Druk , chaotisch, rommelig. Altijd is er wat. Hoe kan het ook anders met een mannenhuishouden. Daarbij zijn de ADHD-ers in de meerderheid hier. Het is dus bijna godsonmogelijk om dit huishouden op orde te krijgen én te houden.  Vaak heb ik pogingen ondernomen in de vorm van mooie plannen en slimme projecten. Allemaal heel doordacht en logisch, maar het wilde maar niet van de grond komen. Het zat hem in het consequent volhouden. En dat nu is iets waar ADHD-ers de grootste moeite mee hebben. Nu gebleken is dat ik zelf aan dit euvel lijdt, begrijp ik ook wel waar het aan schort.

Een keurig huishouden heb ik overigens nooit nagestreefd, dat was meer iets voor de burgerlijke tutjes. Het huishouden is gewoon niet mijn ding. Ik ben er ook niet goed in en heb er nooit een klap aangevonden. Maar… ik haat het te moeten toegeven – de ‘tutjes’ hebben helemaal gelijk. Er is beslist iets voor te zeggen om alle dingen weer te kunnen terugvinden. Opgeruimd, logisch ingedeeld en de administratie in orde.

Het moet nu echt, een reorganisatie. Ons huis is dicht geslibd  en de papierberg groeit ons boven het hoofd. Tot mijn grote verbazing kondigde mijn man aan dat we een gezinsmeeting moeten houden, met als onderwerp – je raadt het al – de organisatie van ons Jan Steen-huishouden. Ik heb hem de hemel in geprezen wegens zijn geniale idee. Eerdere pogingen mijnerzijds werden niet bereidwillig ontvangen. De tijd zal wel niet rijp zijn geweest – de rommel nog te overzien. Ik hou jullie op de hoogte van onze moedige pogingen om ‘schoon schip te maken’.

PS.
bovenstaand stukje was voor 'Vriendin' die recentelijk om columnisten vroeg. Wie niet waagt, wie niet wint....... dus vooruit maar.
Niet een van mijn meest briljante stukjes, maar het maximum aantal woorden beperkte mij nogal.

Seks (mijn 'recensie' van Fifty Shades of Grey)

Zonder seks, zou onze soort niet meer bestaan. Een waarheid als een koe, om even niet te vergeten dat de drang diep in onze genen is verankerd. Dus vanaf onze pubertijd begint het gedonder,  aangezien we niet als beesten op elkaar duiken zodra de lust opduikt. We zijn opgevoed op een bepaalde manier in een bepaalde cultuur en dat bepaalt grotendeels hoe we met seks omgaan en hoe we ertegen aan kijken. En dat zorgt voor problemen: enerzijds je lijf aangestuurd door massa’s hormonen. Je bent nog maar nauwelijks gewend aan je lichaam dat fundamenteel is veranderd of je krijgt die kriebelige, zweterige, ongemakkelijke gevoelens voor de andere sekse (of voor dezelfde sekse dat kan ook natuurlijk). Anderzijds krijg je van alle kanten soms tegenstrijdige informatie, wordt je geconfronteerd met waarden en normen op dit gebied, gevoelens van schaamte en ongemak, want seks, tja dat is toch een heet hangijzer. Goede objectieve informatie helpt volgens mij een slok op een borrel. Maar dat willen we misschien niet altijd. Want ‘were is the romance in that’?

We zijn er op allerlei manieren mee bezig, behalve dan zelf aan seks doen. Er bestaat erotische kunst, schilderijen, beelden, gebruiksvoorwerpen. Er wordt over geschreven, gezongen en ga maar door. Niets nieuws onder de zon.

En dus lees ik een boek als Fify Shades of Grey, dat enorm gehyped is. Uit nieuwsgierigheid heb ik het boek gekocht. Inmiddels ben ik op blz 60 en werpt het hoofdpersonage alleen maar zijdelingse blikken van onder haar wimpers vandaan naar het voorwerp van haar opwinding en bloost wat af. Hemeltjelief, wat worden we weer in de maling genomen en wat is het ongeloofwaardig in deze tijd dat een meid van 21 met een goed stel hersenen en een goede opleiding (Engelse literatuur) zó op een man zou reageren. Dat is behoorlijk clichématig en waar heb ik dat eerder gelezen? Juist ja, de vampier serie waar het hoofdpersonage een stuk jonger is, dus misschien scheelt dat  en waar er pas in het derde boek sprake is van seks. Je geduld wordt aardig op de proef gesteld. Een andere overeenkomst tussen beide hoofdpersonages: het zijn klungelige meisjes met een slechte motoriek, die bij het minste of geringste (dreigen) te vallen en dan door hun held gered moeten worden. De dames worden overweldigd door de mannelijke geur en……… oh waugh ze zijn helemaal hoteldebotel.  Nog een overeenkomst: de meisjes zijn gewoon gemiddeld, geen seksbom figuur, pronte tieten of een strak kontje. Gewoon middle of the road zoals volgens mij bijna iedereen. Maar nee, deze meisjes voelen zich minderwaardig  of op zijn zachts gezegd de mindere.  

Goed, pas bij blz. 110 komt de seks aan de orde. En vanaf dat moment wordt er aan een stuk door geneukt. Nu in boek 3 heb ik het eigenlijk wel weer een beetje gehad. Het feit dat de seks wat kinky is met bondage, whipping, maakt dat iedereen – nou ja, de vrouwelijke helft dan - het met rode oortjes wil lezen. Toch wordt het saai, want het verhaal op zich is niet erg bijzonder of spannend.   Net als in de Bouquetreeks gaat het over een mega rijke man: een Griekse reder, superrijke Spaanse edelman, een vurige Mexicaan enzovoorts. De nogal seksistische en dominante neigingen zijn dan terug te voeren op de landsaard. Dat hier nu ook weer een immens rijk zakenman ten tonele wordt gevoerd, maakt dat ik het ieder geval een weinig origineel gegeven vind.

Er worden SM aspecten beschreven tijdens de seks. Aangezien ik zelf niet in SM kringen verkeer, kan ik er weinig over zeggen. Wel vraag ik me af of je gelijk vanuit een maagdelijke situatie en met een Amerikaanse (per definitie een redelijk puriteinse) opvoeding, je gelijk op je gemak bent met dit gegeven. Het zou mij niet verbazen als dit twijfels oproept in te trant van: Ben ik ‘normaal’ als ik dit opwindend vind? Maar kennelijk heeft de hoofdpersoon hier geen last van, omdat ze zwaar voor Grey is gevallen. Het is ‘hot’, maar volgens mij gaat de schrijfster hierin niet tot in het uiterste.

Ronduit irritant vind ik het oproepen van een subego als de ‘inner Goddess’ en het onderbewustzijn als een pinnige schooljuffrouw die als het ware commentaar geven op de situatie door op een bepaalde manier te kijken of flicflacs van opwinding uit te voeren. De eerste keer is dat nog wel grappig, maar de lol is er snel af.

Qua tijd wordt alles lineair verteld vanuit het vrouwelijke hoofdpersonage. Pas in het derde boek worden er flashbacks gebruikt en wordt ook niet meer elke neukpartij van a tot z uit de doeken gedaan. Dat geeft ruimte voor verhaallijnen, zoals het feit dat een ontslagen medewerker misdadige plannen heeft. Helaas, echt spannend wordt het niet. De karakters van de personages blijven vlak en weinig interessant. Bovendien is het nogal vergezocht om de vroegere problematische jeugd te koppelen aan de behoefte om te controleren en SM.  De SM scène is daar niet zo bij mee. SM schijnt namelijk een keuze te zijn, een leefstijl.

Mijn conclusie is dat de trilogie niet boven het niveau van de bouquetreeks uitstijgt. De schrijfster heeft alleen véél meer woorden nodig om het verhaal te vertellen, dat niet echt bijzonder is. Als je het zitvlees hebt om bijna 1000 pagina’s te lezen, be my guest. Wat het wel is: erotisch en pornografisch. Daar is niets mis mee, zo nu en dan als je ‘zin’ hebt. De kerels hebben zo hun eigen vertier en voor de dames is er dit: ‘mummy porn’ – een term die ik helaas niet zelf verzonnen heb, maar de lading wel dekt. Misschien dat ik me maar ook aan dit genre ga wagen, ik weet alleen niet of ik dat ga publiceren.

Fijn oud!

Om de een of andere reden zit ik met een fotoalbum op schoot. Traag blader ik het door. Dan valt mijn oog op de foto van een bijzondere gebeurtenis.  Wow! schiet het door me heen, wie is die aantrekkelijke dame? Natuurlijk wéét ik wel dat ik het zelf moet zijn, maar de jonge enthousiaste stralende vrouw die ik daar zie, staat wel ver van me af nu. Het schattige blonde jochie viert daar zijn eerste verjaardag en nu moet ik tegen hem opkijken. Het blonde haar is grijs geworden en wat ben ik daar slank! Wat ook onmiddellijk opvalt is mijn brilloosheid en het gebrek aan rimpels.

Dus daar zit ik dan met bril, geverfd grijs haar en rimpels te kijken naar hoe het was. De veranderingen zijn in wezen een natuurlijk proces. Alles wordt geboren, maakt een periode van groei door en sterft op een gegeven moment. Zo zit de natuur grosso modo in elkaar. Maar dat willen we met zijn allen niet. We willen niet dood (enkele uitzonderingen daargelaten) en we willen jong blijven van lijf en leden en daarvoor gaan we heel ver. (te ver?)

Toen ik nog klein was, droegen oma’s hun haar grijs, in een knotje of stijve krulletjes. Hun kleding was ouwelijk, vaak zwart . Niks modieus, make-up was voorbehouden aan een ‘rare trien die maar niet oud wilde worden, nog naar mannen lonkte en waar men schande van sprak. Oude mensen deden ook oud aan in gedrag en opvattingen. Nu heb ik niet over mijn eigen oma – dat van de knot en de verre van modieuze kleding daargelaten – zij was een portret, een harpij. Maar ik weet nog dat ik veel bewondering voor haar had. Ze deed geen enkele moeite om er goed uit te zien, maar ze had beslist voldoende levenslust. 

Als ik nu kijk naar dames van een bepaalde leeftijd, voel ik me heel ongemakkelijk. Dames waarvan ik wéét dat ze rimpels moeten hebben gezien hun leeftijd, maar die met een glad poppengezicht door het leven gaan. En vals denk ik dan dat er geen houden aan is: je kan wel aan de gang blijven. Je kunt nu eenmaal niet je handen botoxen of je nek en decolleté. Alles is zonder uitzondering onderhevig aan natuurwetten. Tenzij je geen noemenswaardige borsten hebt (en wees nu niet gelijk beledigd, dames met cupje A t/m B) is de wet van de zwaartekracht op je hele lijf van toepassing.  Op een natuurwet zijn helaas geen uitzonderingen. Het betekent dat je borsten zich zuidwaarts gaan verplaatsen. Helaas!

Natuurlijk ben ik best jaloers op de mooie jonge vrouwen, maar dat is eigenlijk meer om het verlies aan illusies dan om het verlies van een gladde stevige jonge huid. Blijft dat het best móói is, alles wat jong is, maar waarom is er geen waardering voor oud of middelbaar? Vintage is toch hip? En wat dacht je van antiek? De herfst vinden we toch ook mooi met de prachtige rode, gele en bruine bladeren, de geur van verval die aangeeft dat alles weer opgeruimd wordt? Een reusachtige eik is zo reusachtig geworden door jaren van groei. Klassieke muziek gaat over de tijd heen en er zijn mensen die vallen op oldtimers. Super dure fluwelen cognac of whisky heeft ook jaren moeten rijpen. Hoe ouder hoe beter. Zo’n gezegde als ‘wijsheid komt met de jaren’ is er toch ook niet voor niets?

Ik wil niet meedoen aan de ratrace van botox, personal trainer, designer vagina en het nieuwste dat beter is dan botox, maar niet met name werd genoemd door La Paay. Overigens heb ik er ook het geld niet voor en voor over. Ik vind het prachtig dat Nelleke van der Krogt (presentatrice van Tussen Kunst & Kitsch) het verrekt om haar haar te verven en een grote bril op haar snuit zet. Zo, die zit! Om deze dame kun je niet heen. Ik wilde maar dat meer vrouwen ‘gewoon’ doen over hun leeftijd en hun verlies van jeugd nemen, omdat er ook iets moois voor in de plaats komt:

levenswijsheid.

Tochtje met een bochtje

Een uitje leek ons een goed idee, lekker op de fiets, mooi weer. Ooit had ik al een boekje met fietsroutes gekocht. Het leek Piet leuk om de Beeckesteyn-route te rijden en en passant kasteel Brederode te bezoeken. Ik had uitgezocht dat we het beste naar Santpoort-Zuid konden reizen en vandaar de route rijden. Alleen een klein probleempje, de overstap. Daar had Piet helemaal geen trek in, dus moest het Haarlem worden vanwaar we de route zouden beginnen.

Goed, de Beeckesteyn-route. Per trein, fietsen mee, naar Haarlem en dan daar de route oppikken. Dat was lastiger dan verwacht, want hoe kwam je daar? Geen enkele aanwijzing te vinden. Maar je zou in Bloemendaal ook de route kunnen oppikken. Dus dan moesten we daar maar naar toe rijden. We zijn ook in Bloemendaal aangekomen – dat lukt ons nog wel – maar ik heb werkelijk geen idee hoe je het voor elkaar krijgt om in een redelijk vlak Nederland -Noord-Holland nota bene - een heuse berg te vinden en die dan op te rijden. Ineens vroeg ik me af of ik nog wel in Nederland was. Er kwam maar geen einde aan. Inmiddels had ik afgehaakt en moest gaan lopen. Na elke bocht hoopte ik dat ik dan nu de top bereikt zou hebben, iets wat ik verschillende keren heb gedacht vóórdat de weg eindelijk naar beneden kronkelde. Bij de afdaling zag ik dat het de Hoge Duin en Daalse weg heette. Veelzeggend. Een dergelijke naam moet alle alarmschellen in werking stellen, maar we zagen hem pas bij de afdaling.

En na alle omzwervingen hadden we nog geen enkele keer een bordje Beeckesteyn route gezien. Bestond die route wel of hadden ze die bij de ANWB inmiddels geschrapt? Het boekje was ook al een paar jaar oud. Ik had me voorgenomen om maar eens een pissige brief te schrijven naar de ANWB. Mijn humeur was ook niet meer zó zonnig als aan het begin. Een beetje fietsen door een stad of centrum van een dorp is nou niet echt geweldig qua uitzicht, geen steek opgeschoten.  En dan die berg! We kwamen op een gegeven moment weer uit op een bekend ogende plek. Jawel, hier waren we al geweest en dat zei ik ook tegen Piet. Die was inmiddels helemaal verbeten om die verhipte route te vinden, kostte wat kost. Eerst deed hij volgens mij maar wat en toen hij eindelijk toegaf het ook niet meer te weten, ging hij de weg vragen. Er stonden twee vrouwen bij een kruising. Terwijl de ene uitleg gaf begon gelijk de andere tegen mij aan te kletsen en dat bleek later de crux te zijn.

We kwamen aan bij station Santpoort-Noord, dronken al staande wat en stapten weer op. De mannen dus, bij mij bleek de fietstas tussen de spaken te komen en dat moest ik even verhelpen. Toen ik weer opstapte zag ik ze niet meer, bij de volgende kruising ook al niet. Waar zaten die gasten? Ik weer terug naar het station, daar waren ze niet en evenmin aan de andere kant van de spoorweg. Daar vond ik overigens wel aanwijzingen naar kasteel Brederode. Waren ze nu links, rechts of rechtdoor gegaan? Of wacht, daar was een uitspanning en Piet had verkondigd trek te hebben. Ook daar geen Piet en Joren te bekennen. Wat nu? Ieder ander zou zijn mobieltje al lang en breed gepakt hebben, maar dat had weinig zin. Piet heeft al maanden een mobiel van school met een dubieuze werking en die had na maanden van gesputter de vorige dag totaal de geest gegeven.

 ^ + ^^ dit uitzicht kon ik wel dromen.

Wat dan? Goede vraag. Ik heb uiteindelijk een uur bij de spoorwegovergang staan wachten, dáár waar we elkaar waren kwijtgeraakt. Ondertussen mijn opties bekijkend. Zou ik hier maar gewoon op de trein stappen naar huis? Ik had het ondertussen hélemaal gehad met deze tocht, hoewel het geen vrijdag de 13^e was, zat het bepaald niet mee. Net toen ik bedacht dat ik nog 10 minuten zou wachten, kwamen ze aanrijden van de andere kant van het spoor. Ik heb niet eens gevloekt en/of getierd, zo opgelucht was ik. Het beste, vonden we, was om maar even naar die uitspanning te gaan en even wat te drinken.  Piet had al die tijd gedacht dat ik wist waar we naar toe zouden gaan, maar ik had geen idee gehad omdat ik vanwege dat geklets van mevrouw 2, de uitleg van mevrouw 1 had gemist. Hoe de misverstanden de wereld in komen en hoe communicatie of het gebrek eraan (ook in technisch opzicht) zwaar weegt.

We hebben onze tocht vervolgd richting Haarlem om daar te gaan eten. En ineens vonden we overal de Beeckesteyn-route bordjes! Rustig het uitzicht bewonderen was er niet meer bij. De lucht begon wel erg dreigend te worden en in de verte hoorden we het gerommel. Hard doorfietsen dus. In Haarlem-centrum de fiets bij de kerk gezet, het begon al met spetteren en restaurant Oro binnengegaan. Gewoon op de gok, we hadden zin in Italiaans. Het bleek een leuke tent, met geweldig eten en een prachtige binnentuin waar je ook had kunnen zitten als het niet inmiddels gestortregend had. Daar hebben we verder niet veel van meegekregen. Het eten was subliem en dat maakte veel goed.

En zo’n tochtje met een bochtje…. Ach dat levert dan weer een verhaal op. Bij dezen.