STREKEN

Even een wandelingetje met de hond. Hij heeft natuurlijk ook zo zijn noden. Ik ben een eindje doorgefietst en stap dan af om op een bankje te zitten wachten. Mijnheer neemt alle tijd. Een snuffel bij polletje A: aha, die wollige witteke is langs geweest, klein, maar brutaal. Polletje B: ohh, wacht eens: de twee Grey Hound dames hadden bezoek. Ik ben helemaal leip van de jongste, maar ze rent altijd met die lange poten van me vandaan…. Zo stel ik het me tenminste voor, want mijn hond ‘leest’ alle graspollen zeer zorgvuldig, alsof hij de krant aan het uitspellen is. Een hoop berichten en verhalen zijn er te lezen in de diverse graspollen. Allemaal prima, want ik zit hier lekker in het zonnetje en het is tegen verwachting in, best wel warm. Met een half oog zie ik dat mijnheer nu wel een beetje dichterbij is geslenterd, hier en daar een plasje plegend, nog een snuffel hier en daar. Helemaal lekker in zijn gedoetje sla ik het gade. Dan gaat mijnheer een beetje ronddraaien. Aha, nu komt de grote boodschap en zijn koppie steekt dan ook een beetje vaag kijkend omhoog uit het gras. Ondertussen is er gezelschap gearriveerd. Een ruwhaar teckel snuffelt eens bij hem. Mijn hond is nog bezig en het begroetingsritueel zal nog even moeten wachten. Mijnheer teckel weet al genoeg en hobbelt achter zijn baasjes aan die nu rechtsaf slaan, het pad met de sloot erlangs.

Ik besluit dat het wel mooi geweest is nu en pak de riem om hem aan te lijnen. Vrolijk komt hij aangehuppeld en ik geef het commando ‘zit’. Boris mindert vaart en nét als ik hem bij zijn halsband wil grijpen, neemt mijnheer een sprintje, zo onder mijn handen door en verdwijnt uit het zicht, de sloot in. Vervolgens komt hij eruit, slentert wat hier en daar en laat zich dan uiteindelijk toch aanlijnen. Terwijl hij naast de fiets loopt, kijkt hij me triomfantelijk aan. Dat heb ik weer mooi geflikt! Ik zweer het dat hij me gewoon aan het uitlachen is. Erger is dat hij dit kunstje niet bij Piet uithaalt, die ook steeds beweert dat ik geen moer te vertellen heb over mijn hond. Mijn Golden kijkt nog eens omhoog een smile op zijn snoet. Piet heeft gelijk. Mijn hond lacht me uit.

Oorlogsvoering

Gadverdamme, ik haat steunkousen. Het klinkt niet sexy, het ziet er niet sexy uit en het is ook niet sexy. Iedereen weet al lang en breed dat het gewoon géén porum is. Punt. De associatie laat zich raden: oude wijven, stijve gepermanente krulletjes, van die speciale schoenen (zeker geen leuke hakken, die hoewel ze voor geen meter lopen, iets moois doen voor je benen) een muffe oude geur en bovendien het gevoel stokoud te zijn en afhankelijk. Nee, gewoon lelijk.

Geen wonder dat ik er tot nu toe gewoon niet echt aan wilde. Afgezien van de lelijkheid, is het bovendien een ware worsteling om ze aan en nog meer om ze weer uit te krijgen. Net als iedereen verstopte ik ze onder mijn lange broek, die ik eigenlijk alleen maar draag. Gelukkig zijn rokjes en jurkjes aan mij niet besteed, afgezien van de eenmalige uitzondering: een trouwjurk. Maar in de zomer is verbergen wat lastiger en helemaal natuurlijk als je een fietsbroekje draagt bij het klussen en schilderen. Dus had ik ze maar uitgelaten. Stóm, stom, stom. God straft mij bikkelhard voor mijn ijdelheid met een dik rood onderbeen. De benaming is wonderlijk poëtisch voor iets wat behoorlijk veel pijn doet: wondroos.

Nu: met wondroos ziet je been er ook bepaald niet sexy uit en met de pijn is seks wel het laatste waar je gedachten naar uitgaan. De arts die het hoe en waarom aan mij uitlegde was overigens wel een sexy jong ding, met van die leuke donkere krulletjes. Tja, mijn ogen blijven die dingen nu een maal registreren en kijken mag, niet waar meiden? Er kwam een heel verhaal met oorlogsgebieden, belegerde kastelen en onderwater gelopen velden, waarop ik in de lach schoot en de arts mij lichtelijk verwijtend aankeek: als hij even zijn verhaal mocht afmaken….? Zijn analogieën waren bij nader inzien niet helemaal correct, maar laat ik zeggen dat ik de strekking begreep, hoewel we geen van beiden veel kaas hadden gegeten van de tactische belegering van een Middeleeuws kasteel. Nou ja, dat is ook weer een vak apart.

Laat ik nu maar hopen dat het stomme verband de velden drooglegt, zodat mijn soldaatjes lekker de vijand in de pan hakt. Voor de rest moeten er nodig wat restauratie werken uitgevoerd worden aan de fundamenten van mijn kasteel. Het cement is een anti-schimmelzalfje dat de kieren en gaten moet dichten, zodat de vijand niet stiekem binnendringt. Dat is tenminste het plan. Nog een klein verzoekje: Lieve God, als ik nu plechtig beloof mijn kousen te dragen, wilt u dan nog even met wat bliksempjes hier en daar de vijand wegjagen? Mijn dank zal groot zijn. En oh ja, ik zal letten op ijdelheid, die bezorgt ons vrouwen behoorlijk wat problemen. Sorry dat ik het zeg, maar dat is een béétje een constructiefoutje. Misschien dat u dat mee kunt nemen in het volgende model?