Damsel in Distress

Snel maakt ze zich uit de voeten, maar haar achtervolgers geven niet op. Angstig schiet ze een andere kant op. Het lukt haar nauwlijks haar achtervolgers voor te blijven. Hoewel ze eigenlijk concurrenten zijn, wordt er nu eendrachtig jacht gemaakt op haar. Tegenover zoveel geweld is ze niet opgewassen. Ze wordt klemgezet en beide duiken ze boven op haar. Het is een worsteling van jewelste. De heren zijn, nu de lente in de lucht is, amoureus, maar zij is niet in de stemming. Misschien komt dat nog, maar nu in ieder geval nog niet, zoveel is duidelijk.

Zachtzinnigheid is ver te zoeken, maar nu heeft ze zich weer even los geworsteld. Niet voor lang overigens, opgeven is er voorlopig niet bij. Waarschijnlijk gaan ze door tot ze van uitputting neervallen. Nee zeggen blijkbaar ook niet. Met een luide verontwaardigde kwaak heeft ze zich nu onder het herengeweld uit gewrongen, voorlopig wordt dit minnespel lustig voortgezet. Ik had natuurlijk er bij kunnen blijven om te kijken naar de afloop. Wanneer wordt ze willig – vandaag nog of over een paar dagen en wie van de twee krijgt haar? Misschien zijn er nog veel meer kapers op de kust? Ik blijf niet kijken, hoewel het verleidelijk was.

Het hoort erbij. Het is Lente. Groei. Nesten bouwen en minnedans. Gefluit en getjilp om de potentiële  partners aan te trekken. Ieder het hoogste woord in de hoogste boom. Elke lente weer opnieuw. Ik vind het wel wat hebben en stel me voor dat je lief zich elk voorjaar weer opnieuw gaat inspannen om je te veroveren. Beslist niet verkeerd, maar liever niet van dat ruige gedoe zoals bij mevrouw Eend en haar minnaars. Ik blijf graag levend na de minnestrijd.

Nee, nee, nee, nee geen HCCC

Barre tijden zijn er aangebroken, bar en boos. Maar vandaag is me iets zeer duidelijk geworden en daar ben ik blij om. Het geeft rust.

Ik heb in arren moede maar gereageerd op een call center job, let wel, bij gebrek aan huidige alternatieven. Bij HET leukste callcenter van Nederland, zo prijzen ze zichzelf aan. Het verhaal van een zeer enthousiaste dame aangehoord. Outbound bellen was haar grote passie (nou, nou dacht ik nog, dan is haar vent wel slecht af en vervolgens 'Mag ik een bakkie? Als ik nog 1 keer het woord passie hoor......." Vervolgens draait ze haar verhaal af in een rotgang - ik ben bang dat ze de snelheid van Matthijs van Nieuwkerk probeerde te evenaren - met natuurlijk de bijhorende powerpoint presentatie. Ohwoh, een bonus als je 4 weken achter elkaar 15 uur werkt van maar liefst 30 euri en als je het presteert om 4 weken minimaal 25 uur te werken dan valt je maar liefst 80 euri extra ten deel. Ze hielden zich aan de wettelijke regelingen (ook heel goed om te weten). Leuke goodies, allemaal samen pauze, etc, etc. Het kon niet op.

Maar toen kwam het: de targets. Ik had even wat kritische vragen gesteld. Hoe zit het nu precies met de beoordelingscriteria en gevraagd om uitleg. Het kwam me allemaal zeer bekend voor. Overigens was het gebouw helemaal super bekend: HCCC zit in het oude Quicknet gebouw aan de Havingastraat. Vrij snel wist ik genoeg en eenmaal boven op de belvloer was ik helemaal zeker. Het was een kakafonie van geluid en gekwebbel. Het K(w)akelhuis op de Noorderkade was er zonder overdrijving niets bij. Vol trots liet ze ook de monitors zien die bij naam en toenaam liet zien wie er het meeste verkopen had gedaan, wie er bijna on target zat en wie helaas helemaal niets had verkocht. En dit omdat ze je dan ter plekke konden coachen.
Ik kreeg het idee van een fabriekshal met een procesoperator die het productieproces nauwlettend in de gaten moest houden en direct ingrijpen als de machinerie ergens ging haperen.

Weer beneden werd een voorstelrondje gehouden. Vragen als: wie ben je, welke callcenterervaringen heb je en hoeveel uren wil je werken.

Mijn antwoord: 10 jaar Ziggo en hoeveel ik hier wil werken: nul uur. Ik ga hier niet mee door.

En dat was lekker om te zeggen: ik weet het 200% zeker dat ik hier niet wil werken. Niet voor een miljoen, niet bij het LEUKSTE callcenter, ondanks alle 'gezelligheid', bonussen etc.

Nee, nee, nee, nee, geen HCCC*!



HCCC staat voor HET Customer Care Center

Armband verhaal 'broodje Aap'?

Even een aanvulling op mijn vorige blog.

Een fan van mijn blogs heeft de kop ervan op haar page geplaatst. Dat leverde nogal wat reacties op. Een persoon dacht dat het een broodje Aap-verhaal was.

Jammer, maar nee het is echt waar. Daarom nu 2 links. De ene is van Nu.nl en de andere van de Deense nieuwssite. Aangezien Deens geen verplichtvak is in het middelbaar onderwijs in Nederland, kun je de vertaaltool van je browser aanzetten.

http://www.nu.nl/opmerkelijk/2380996/rode-armband-menstruerende-werknemers.html

http://epn.dk/samfund/arbmarked/article2246770.ece

Heb ik hiermee voldoende aangetoond dat het GEEN broodje Aap-verhaal is?  Ach wat, het is mooi weer, toedeloe!

ARMBAND

AMSTERDAM - Een bedrijf in Noorwegen heeft alle vrouwelijke werknemers verplicht om een rode armband te dragen tijdens hun menstruatie. De werkgever stelde deze regel in om te zien of personeel een geldige reden heeft om vaker naar het toilet te gaan. Deense nieuwssite EPN.dk

 

Is dit een 1 aprilgrap? Dat dacht ik nog, terwijl het nog lang geen 1 april is, maar desalniettemin was het bericht op zijn zachts gezegd zeer eigenaardig.

Het schijnt volgens dit bericht dat er een bedrijf is in Noorwegen dat zijn vrouwelijke werknemers verplicht een rode armband te dragen tijdens hun menstruatie. Dit alles om te zien of het personeel een geldige reden heeft om vaker naar het toilet te gaan.  

Ik zie deze situatie al helemaal voor me.

"Goedemorgen chef!" "Goedemorgen Maria". "Chef ahum, ik heb een rode armband nodig vandaag." "Oh, is het weer eens die tijd van de maand, nou vooruit dan maar weer. Die cycli van jou zijn wel erg kort trouwens. Vanaf nu wordt dit voor iedereen geregistreerd. Het is de indruk van het management dat er misbruik van wordt gemaakt en dat er dames zijn die ten onrechte met een rode armband rondlopen." Maria loopt met armband mopperend weg dat de slechte het weer eens voor de goeden verpesten.

Dan klopt Lars van HRM aan. "Kan ik je even spreken over een ideetje?" "Natuurlijk ouwe jongen, ga zitten, maar doe eerst de deur even dicht, want die kippetjes daar roddelen als de ziekte"

"Wat is er aan de hand?" Lars begint met dat hij klachten heeft gehad van het mannelijke personeel. Zo zijn er wat oudere mannen met prostaatklachten die vaker aandrang voelen. De heren willen een gele armband en de vraag is natuurlijk of dit wenselijk is. Uiteraard dient er wel een doktersverklaring te worden overlegd, iedereen kan natuurlijk van alles beweren om maar extra wc-tijd te claimen.

Aldus wordt besloten. Er wordt hevig gemord in het bedrijf. Vrouwen proberen de boel te belazeren door zogenaamd vaker ongesteld te zijn. Dit is natuurlijk een eeuwenoude truc die vrouwen al leren te gebruiken tijdens de middelbare school om van de gymles te kunnen spijbelen. Maar zoals aangekondigd wordt, zal er worden bijgehouden wanneer welke werkneemster ongesteld is en hoe lang. De chef krijg te eer om dit in een spreadsheet te vatten en er op bij te houden hoe hij zijn target: het terugdringen van ongeoorloofd wc gebruik gaat realiseren.  De chef heeft namelijk uitgerekend dat er op jaarbasis vanwege ongeoorloofd wc absentie er aan tijd toch wel snel 15 minuten per dag per menstuerende werkneemster verloren gaat. Op jaarbasis is dat toch gauw anderhalve dag per werkneemster. Dat moet anders kunnen besluit hij en vaardigt het volgende uit: vanaf nu worden vrouwen geadviseerd aan de prikpil te gaan. Twee vliegen in een klap, geen zwangeren meer en ook geen menstruatie. Eindelijk een eind aan al dat vrouwengedoe en belangrijker nog: target gehaald.

Helaas is er dan nog de groep oudere vrouwen, die – het is te genant voor woorden – last hebben van in meerdere of mindere mate van urine incontinentie, waardoor ze ook vaker naar het toilet willen. De chef heeft er het volgende op gevonden, zij krijgen een witte armband, geel is namelijk al in gebruik en de kleurtjes komen mooi terug in zijn spreadsheet. Loopt het toch weer de spuigaten uit, dan moeten ze maar aan de luier.

Tot slot dan nog een laatste groep: mensen met ingewandstoornissen en/of de ziekte van Crohn. Indien er sprake van is, kunnen medewerkers bij hun chef een bruine armband halen. (ja dat is een genante kleur, maar deze kleur armband was in de aanbieding!)

Bij de koffieautomaat vinden nu de volgende gesprekken plaats:

"Zo! Wat zien ik, een bruine armband? Je bakt ze weer bruin vandaag! HHHHaahahaha. Zeker weer te veel pizza gegeten. Volgens mij heb je een kaasallergie. Nou ik zie je, werk ze!! Hahahaha."

"Gossie heb jij TWEE armbanden? Hoe krijg je dat voor elkaar? En vertel eens, kun je nu nog vaker naar het toilet? " "Zeg, hoeveel heb jij je huisarts moeten betalen voor een valse doktersverklaring? Hij is behoorlijk in prijs gestegen."

Jazeker, mijn fantasie ging weer eens helemaal met me aan de loop. Nu is dit gelukkig nog fantasie, maar de aanleiding van mijn spinsels zijn dat helaas niet.

Misschien zijn er mensen die eens aan hun kin krabben en het eigenlijk helemaal niet zo gek vinden. Het zou per slot van rekening heel veel geld schelen als de duur en de frequentie van zeg maar het toiletbezoek zou worden teruggedrongen. Zo zijn er natuurlijk nog een aantal menselijke handelingen die tijdvretend en daarom onwenselijk zijn.

En zeg nou zelf: Als een verzorgende bij een oudere dame komt om haar te helpen haar steunkousen uit te trekken, moet ze eerst met haar mobieltje ‘inklokken’ bij een streepjescode bij de voordeur. Idem bij het weggaan met het uitklokken. Voor het uittrekken van de steunkousen staat zoveel minuten en zoveel seconden voor. Bovenstaande is al praktijk*. Ik weet nog niet of al is vertaald naar targets, maar het zou zomaar kunnen en al  lijkt bovenstaande een nachtmerriescenario, het is helaas al werkelijkheid.

Het meten-is-weten en het spreadsheetmanagement heeft vormen aangenomen die een glijdende schaal vormen. In eerste instantie is het alleszins redelijk om efficiënter te werken en kosten te besparen. Maar waar is de grens?Zijn we met zijn allen niet vreselijk doorgeschoten? Mensen zijn machines geworden die allerlei ‘kuren’ vertonen die ongewenst zijn en dat moet streng worden tegengegaan en bovendien allemaal gecontroleerd en gemeten worden. Het menselijk gedrag is zo dat bij een dergelijke controlezucht het een sport is om weer mazen in het systeem te vinden. En om dat tegen te gaan is daar natuurlijk weer zo’n manager (m/v hoor!) voor nodig die zelf feitelijk niets bijdraagt aan het product, maar alleen maar geld kost. Deze manager wil zijn baantje maar al te graag houden, natuurlijk, niemand vindt het leuk om werkloos te worden – en zal nog meer gaan meten en controleren om de job te kunnen rechtvaardigen en daarmee is de cirkel rond. Waarom pikken we dit? Helaas, ik weet het niet, en dat is jammer. Wie het weet mag het zeggen en maakt ons allemaal blij.

*een thuiszorgorganisatie in Oss