Solliciteren

Lang, lang geleden is het alweer. Van mijn broer kreeg ik ter gelegenheid van het behalen van mijn onderwijsakte een singletje “Solliciteren”, want dat was wat ik toen moest doen. Het liedje,  een Nederlandstalig liedje op een vrolijk wijsje gezongen door een –volgens mij- Limburgs bandje van wie mij de naam ontschoten is en die na dat ene hitje diep in de vergetelheid is gezonken.

Du most solliciteren- tatatada- solliciteren etc. Ik hoor het wijsje zo in mijn hoofd, maar verder dan dit ene zinnetje gaat mijn geheugen niet. [edit: in de auto op weg naar familie, springt het ineens in mijn geheugen dat het de Janse Bagge Bend is, niet te geloven waar je geheugen allemaal toe in staat is, de link http://www.jansebagge.nl/ voor wie het liedje nog wil horen]
Gezien het vrolijke wijsje is de link gauw gelegd, dat solliciteren een leuke aangelegenheid is. Niets is minder waar.

In die tijd, zo vlak na mijn afstuderen, jong en glanzend en nog vol vertrouwen in de toekomst die nu eindelijk zou beginnen, ging het de eerste tijd nog wel. Maar ja het waren de jaren 80, de eerste golf van bezuinigingen was gestart onder premier Van Agt. Omdat wij jong waren viel het allemaal wel mee. Er was nog tijd genoeg voor de toekomst, het na-studentenleven was leuk en bruisend en vol met jongeren zoals wij, bezig met activiteiten die met idealen van doen hadden. Natuurlijk solliciteerde ik wel, dat was ook toen al een verplichting van de Sociale Dienst (nu UWV) en ik deed vreselijk mijn best. Jaren later vond ik nog een doos met al die oude sollicitatiebrieven. Vertederend naïef, vond ik nu en verpletterend veel. Ik kreeg ook werk, maar het had niet veel om het lijf: wat vervangingsbaantjes en een WPO-plaats, zoiets als de latere Melkertbaan, een tijdelijke baan met de bedoeling om ervaring op te doen. Tja en daar is het bij gebleven. Ik verhuisde, verveelde me te pletter in Alkmaar Noord en solliciteerde op alles wat los en vast zat, totdat ik me realiseerde dat solliciteren naar 4 uurtjes ergens in Den Haag buiten alle redelijkheid was. Mijn onderwijsakte was door de fusiegolf al eigenlijk gelijk waardeloos geworden.

Ook nu weer zit ik in een periode met solliciteren, bijgestaan door allerlei mensen die je coachen en je vertellen je c.v. op te leuken en het ‘gat’ van nu toch al snel 10 maanden te dichten, want een aanstaande werkgever mag niet de indruk krijgen dat je ‘niets’ doet. Nog afgezien van hoe je dat ‘niets’ moet definiëren.

Ook heb ik een dikke stapel A-4tjes gekregen met sollicitatietips. Tjonge, dit werd echt studeren. Maar een harde wetenschap is het niet: als je nu het recept opvolgt, dan heb je een baan te pakken.

Nu ben ik zo’n 40 afwijzingen en 4 gesprekken verder en heb ik met vele mensen gesproken. Hele leuke hartelijke gesprekken met mensen die zomaar even de tijd namen om met mij te praten over de mogelijkheden binnen hun bedrijf en hun vak, die het oprecht speet dat ze geen plek voor me hadden. Dat was een geweldige eye-opener en het weegt op tegen de vele reacties die nietszeggend en ongeïnteresseerd waren.  

Dit solliciteren kost me slapeloze nachten en bloed, zweet en tranen. Je pompt je op –zoals de brulkikker zich oppompt om zijn liefdeslied te zingen- om jezelf zo goed mogelijk te presenteren, te verkopen. Daarna hoor je dat helaas de keuze niet op jou gevallen is, en hoppa de opgepompte ballon vol zelfvertrouwen loopt leeg. Nu is het zo dat de werkcoach van het UWV adviseert om dan navraag te doen naar het waarom, feedback dus. Dat deed ik dus braaf in de veronderstelling er iets wijzer van te worden. Maar meestal waren de aanstaande werkgevers niet zo happig om feedback te geven. Logisch, het is best lastig om iemand af te wijzen en dan ook nog eens (negatieve)feedback te geven. Maar als je erom vraagt, kun je het krijgen.

Ik kreeg reacties als:

• Ik heb toch geen zin in een leerling;
• Ik had niet netjes genoeg goedendag gezegd;
• Ik kwam enthousiast en hartelijk over, jazeker het was een leuk gesprek, maar nou ja als ik toch om vroeg, ik had me misschien vlotter kunnen presenteren, in de zin van sneller een antwoord geven, want, dat nadenken kwam wat minder spontaan over;
• Ik heb gewoon geen plek en nu je het zo vraagt: ik wil in een c.v. graag zien waarom het zo in elkaar steekt;
• Je c.v. is een beetje te geweldig;
• Je uitstraling is niet goed;
• Er is geen ‘klik’;
• Gezien de samenstelling van het team, kiezen we liever voor een jonger iemand;
• Je c.v. is te zwaar;
• Je hebt geen ervaring.

Maar nadat ik dit nader bezien heb, kom ik toch tot de conclusie dat ik er weinig tot niets mee kan, behalve dan het netjes goedendag zeggen. Niet dat ik me er bewust van was dat ik dit niet deed - ik ben per slot van rekening een keurige dame, maar voor de zekerheid haal ik wel weer zo’n Ziggo-zinnetje van stal, zoiets als: nog een hele goede dag verder. Voor de rest, is het lastig. Omdat ik van te voren niet kan weten waar het accent komt te liggen en nog belangrijker, ik ben wie ik ben, waarmee ik niet wil zeggen dat ik niets meer bij kan leren, maar mijn karakter is gevormd of misvormd naar gelang de bril die je opzet. Iets waaraan ik jarenlang aan heb gewerkt. Een boom aan de kust zal, door het aanhoudende gebeuk van de westenwind afgebogen zijn naar het oosten. Een proces van jaren, dat niet meer ongedaan kan worden gemaakt. Zo ook draag ik de ervaringen uit mijn leven als sporen in me mee. Het heeft geen zin om dat te ontkennen, het is gewoon zo.  

In een depressieve bui besluit ik dan maar naar de kapper te gaan. Een knipbeurt is hoognodig en het luchtige gebabbel van een kapper is een prima afleiding van al dat sombere gepieker, met daarbij het motto: Als je haar maar goed zit. (en wat dan? Eigenlijk geen idee) Ik geef de man de vrije hand, ik houd wel van een experimentje (vast een ADHD-achtig iets) en als hij van start gaat en mijn haar van mijn kop afvliegt houd ik even mijn hart vast, maar stel mezelf gerust met de gedachte dat mijn haar altijd weer aangroeit. Een gegeven waar ik vast op vertrouw, maar wat toch niet zo vanzelfsprekend is gezien een artikel dat ik laatst in de Volkskrant las, maar dit terzijde. Naarmate het knipproces vordert en ik het resultaat gadesla in de spiegel voel ik de drang om er dan ook maar een spetterend kleurtje in te gooien en ik spreek dat verlangen ook uit. Resultaat: paarse streepjes in mijn haar die helaas na een week al aardig vervaagd zijn. Met mijn portemonnee leger en toch nog depressieve buien op de loer, moet de conclusie wel zijn dat het motto als motto weinig voorstelt. Maar dit ook terzijde.

Waarom ik dit schrijf? Om lucht te geven aan mijn gevoelens over deze emotionele achtbaan en al die afwijzingen komen op de een of andere manier hard binnen. Alsof ik als mens niet goed genoeg ben. Natuurlijk weet ik dat het onzin is, maar het gevoel niet goed genoeg te zijn dringt zich naarmate de hoeveelheid afwijzingen toeneemt, aan mij op. Je moet zus of zo zijn, doen, zeggen, handelen om te voldoen en dat nu is iets wat grote onzin is. Het werkt niet om te denken dat als ik nu maar dit of dat gedaan of gezegd zou hebben, ze me zouden hebben aangenomen. Het schijnt zo te zijn dat binnen een seconde de beslissing al is gevallen (ergens gelezen, weet niet meer waar). Dan is het enige wat je kunt doen is rustig zijn, vertrouwen uitstralen en zorgen dat je schone kleren aanhebt en niet stinkt. Kort door de bocht, jawel, maar in de grond genomen wel waar. En een voorbereiding over wat je zegt is goed, omdat als het geïnternaliseerd is, van binnenuit helemaal waar, dan straal je dat uit, maar meer kun je niet doen. Laat ik me dat maar voorhouden.

En natuurlijk kwamen ook de twijfels. Deze onuitgenodigde gast die altijd meeglipt. Is dit wel het juiste pad, is dit de juiste keuze? Ik heb het soms zo gehad met alle keuzes die je moet maken. Geen keuzes hebben is verstikkend,  maar het teveel aan keuzes ervaar ik als net zo verstikkend door de hoeveelheid ervan. Daarbij kost het je bergen aan tijd. Denk maar eens aan weer die ellendige ziektekostenverzekering onder de loep nemen en weer de aanbiedingen van de energiemaatschappijen uitvlooien. Een keuze maken in de supermarkt waar je kunt kiezen uit wel 40 verschillende soorten koekjes, 20 verschillende soorten olijfolie en balsamico’s. Een beetje veel allemaal.

Maar nu is het bijna Kerstavond. Ik leg al deze zooi maar naast me neer, voor nu heb ik er even genoeg van. Tijd voor vrienden en familie en ik besluit dan maar een flinke neut te drinken en vol goede moed te zien waar het schip strandt.

Op een goed 2012!

Sollicitere

Gimme some lovin' - The Spencer Davis Group

S.Winwood / E.Masthoff

 

De perspektieve veur de toekoms die zeen nul komma nul
Al höbse noa veul zjweite enne universitaire bul
Al böste ongerwiezer, bankwirker of psycholoog
De komende joare böste waarsjienlik wirkeloos
Doe mos sollicitere, sollicitere !

Höbste al gesjreve ?
Viefensevetig breeve !
Den sjrief mer opnuuj !

Diene daag begint mit sjloape tot ein oer of teen
Doe kiks in de gezet of d'r neet urges baane zeen
Det vilt dich vies taege, doe sjleeps de res van diene daag
Doe veuls dich flink beroerd, doe krigs zenuwe oppe maag
Doe mos sollicitere, sollicitere !

Höbste al gesjreve ?
Viefensevetig breeve !
Den sjrief mer opnuuj !

's Moandigs moste weer bie de sosjale deens zeen
Veur de zoveelste keer völste weer dae breef in
Zjwart wirke duiste sjtiekem, af en toe
Mer jong kiek oet want auch de kontroleur kik toe
Doe mos sollicitere, sollicitere !

Höbste al gesjreve ?
Viefensevetig breeve !
Den sjrief mer opnuuj !

's Aoves es 't duuster wurt beginste pas te laeve
Doe kiks ens rondj, is neet urges get te belaeve ?
Doe geis noa ein Punk-band, missjien waal noa ein louche tent
Missjien geiste waal kieke noa de Janse Bagge Bend
Mer doe mos sollicitere, sollicitere

Höbse al gesjreve ? Viefensevetig breeve !
Höbse al gesjreve ? Zesensevetig breeve !
Höbse al gesjreve ? Zevenensevetig breeve !
Höbse al gesjreve ? Achensevetig breeve !
Höbse al gesjreve ? Neugeensevetig breeve !
Höbse al gesjreve ? Sjrief den mer opnuu

tekst van de Janse Bagge Bend van hun officiele website, zie link bovenin.