maandelijks vrouwelijke ongemak.

Het schijnt dat vrouwen zo ongeveer 450 keer in hun leven menstrueren. ‘De rode vlag hangt uit’, ‘opoe op bezoek’ zijn van die termen die wel eens gebezigd worden.  Maar er zijn er meer blijkt als ik ‘opoe is op bezoek’ google.  Ik geef de link, voor wie bijzonder geïnteresseerd is.: http://www.zomoetdat.nl/zomoetdat%20erotisch%20synoniemen%20menstruatie.html

De allereerste keer dat ik de term ‘Opoe op bezoek’ hoorde, nam ik dat nogal letterlijk op, tot groot vermaak van het toen aanwezige vrouwelijke gezelschap. Wist ik veel dat er nogal veel eufemistische termen zijn, sommige heel verhullend en andere eigenlijk best wel grof. Maar bij ons thuis bezigden we ‘gewoon’ de term menstruatie. Niet dat ik dat toen al was, overigens. Ik was al jaren voorgelicht en er lag ook al een pak maandverband in de kast voor het geval dat. Maar ja, ik was laat, dat pak heeft er een hele tijd gelegen.

Toen het dan eindelijk zover was heb ik zo’n soortement dikke luier in mijn onderbroek gestopt en me behalve de andere ongemakken diep en diep ongelukkig gevoeld. Zo’n dikke prop, ik was er zeker van dat iedereen op school dat zou kunnen zien. Thuis gekomen moest er onmiddellijk tampons worden aangerukt. Dat moest en zou, want die luier ging mooi niet meer in mijn onderbroekje. Maar bij dezelfde mensen waar ik eerst de term Opoe op bezoek hoorde bezigen, hingen er zeer vreemde gevallen aan de waslijn te drogen. Nog nooit gezien en onnozel vroeg ik wat dat was. Er werd gegrinnikt en gegniffeld en zeer geheimzinnig gedaan. De reactie van mijn moeder was dan ook: oh wat zijn het toch een boeren (en ja dat waren het ook letterlijk).

We zijn dus nu heel wat beter af met alle vormen en maten maandverband, tampons, sponsjes en cupjes – ja ik heb wat huiswerk gedaan. Een luier in je broekje hoeft niet meer, geen hond die het merkt. Alhoewel mijn gezin dat dan weer meestal aan andere zaken merkt. Een slecht humeur is daar spreekwoordelijk een van de kenmerken van. Oké, de wereld vergaat niet, het is nu eenmaal een natuurlijk verschijnsel.

Meestal prop ik wat van die roze joekels achter mijn kiezen en dan gaat het weer wel, niet echt van harte, maar goed.

Maar waar ik helemaal hels van word is, dat als ik met pillen, kruik én chocolade op de bank naar een of andere soap staar (doe ik anders nóóit, nee echt eerlijk waar niet), dan wordt die onderbroken door een jullie zeer bekende reclame waar alle maandverbandjes als bloemen of parasolletjes zijn vermomd  en ronddansen op het scherm en me dan gemaand wordt ‘have a happy period!’.  Wedden dat een of andere vent dat heeft bedacht! 

Ik ben niet zielig, zit niet altijd gewapend met chocola en kruik op de bank te ‘sippen’. Maar echt happy, nee hè, dat is zo duidelijk overdreven dat ik de reclamemakers van een soort stiekem sarcasme verdenk.  Ik weet  zeker dat als ik iemand een ‘gezellige griep’ toewens ik op zijn minst vreemd word aangekeken en in het ergste geval word afgevoerd naar de Stichting hier.  De ‘period’ is geen gezellige vakantie waar ik tijden naar heb uitgekeken of een leuk wild feest. Dus heren, jullie weten het nu. De eerstkomende die mij een ‘happy period’ toewenst, zal misschien een tijdje verplicht met een zonnebril moeten lopen om zijn mooie blauwe ogen te verbloemen.

Gesprek

Het voorlezen van Harry Potter is steeds weer aanleiding voor gesprekken met Joren over maakt niet uit wat. Er is al van alles de revue gepasseerd en soms verbaas ik me over de accurate opmerkingen van onze jongste. Met zijn autistisch brein maakt hij wel eens onnavolgbare gedachtesprongen die bij nader inzien toch wel weer hout snijden.

Heel gezellig zitten we avond aan avond gezellig op de bank. Joren in pyjama knus tegen mij of Piet aan gevleid. Hij laat het verhaal over het Kerstgala op Zweinstein en de perikelen rond het vragen van een meisje op zich inwerken en dan komen er vragen en opmerkingen. Dat gaat dan zo:

‘Ik denk dat Ron niet zoveel snapt van meisjes?  Weet jij waarom ze nu boos is op Ron?’

‘Nou, nee niet echt.’ Ik leg  uit dat als je uitgevraagd wordt, je het als meisje niet zo leuk vindt om dan vervolgens genegeerd te worden.

Ja, dat is ook wel lastig allemaal is hij het met ons eens. En hij gaat verder met:  ‘Ja en je hebt jongensmeisjes en meisjesmeisjes’  (vertaling jongensmeisjes zijn stoer en meisjesmeisjes zijn een beetje tuttig en zo, althans volgens onze zoon dan)

‘Welke heb je liever dan?’

‘Jongensmeisjes natuurlijk, want die zijn niet zo moeilijk.‘

‘En wie in jouw klas vind je leuk?’

Dat was wel een héél lastige vraag. Daar wist Joren ook niet direct een antwoord op. We noemen een paar namen, maar geen van hen kan Joren bekoren. En Lana dan? Dat is een heel knap meisje geworden?

Waarop Joren antwoordt dat Lana wel mooi van buiten is, maar niet zo mooi van binnen. Nu weten wij dat Lana een echt klassiek autist is, die behoorlijk ‘gek’ kan doen, met fieps over autobanden ed. En wat moet je daar nu mee aanvangen?

We schieten in de lach en zeggen dat Joren daar een heel slimme en verstandige opmerking heeft gemaakt.

Zijn repliek is: ‘Ja, maar ik ben ook verstandig gehandicapt!’

En dat is nu echt Joren. We liggen totaal in een deuk.

http://www.euroclix.nl/recruiteaffiliate

http://www.euroclix.nl/recruiteaffiliate

TokTokTokTok

Steeds hoor ik maar weer gehamer. En dan stopt het weer om vervolgens weer te beginnen. Het begint irritant te worden. Verschillende keren speur ik de omgeving af welke klussende buur er aan de gang is, maar ik kan niets ontdekken. Vreemd is dat. Na een paar dagen wordt het bijna een obsessie. Waar komt dat geklop toch vandaan? Zodra ik de schuifpui open, houdt het kloppen op. Nog vreemder.

Vandaag is het mooi weer, de schuifpui staat open. Als ik weer het kloppen hoor, loop ik naar buiten. Ik begin iets te vermoeden. Heel rustig ga ik in de schaduw van de schutting staan en houd mijn adem in. Ik zie iets weg flitsen. Even later zie ik een koolmees met wat fluffig spul in zijn snavel. Ik zie waar hij naartoe vliegt en loop de tuin uit. Op de grens waar de uitbouw overgaat in de muur zit een loodslab die niet aansluit op de muur. Dáár zie ik in een klein gat wat takjes uitsteken. Ik zie de koolmees wegvliegen uit het gat. We hebben onderhuurders die hun onderkomen aan het inrichten zijn. En dat maakt lawaai.

Merel, Mus en Muis

De middag na het feest zit ik wat suf op een stoel naar buiten te kijken. Normaal staat er geen stoel voor de schuifpui, maar vanwege het feest nog wel. Ik zit zó dat de rugleuning mijn lichaam afschermt en rust met een arm en mijn hoofd op de rugleuning. Heel relaxed laat ik mijn ogen dwalen over het gebeuren in onze tuin. Hoewel van postzegelformaat gebeurt er ontzettend veel in onze tuin. Dat valt alleen op als je de tijd neemt om het te observeren.


Vlak voor de schuifpui liggen de neergegooide stokbroodkruimels. De 1e mus heeft die ontdekt. Hij hipt vrolijk pikkend de kruimels op. Even later arriveren mus nr. 2 t/m 6. Ze kijken eerst de spreekwoordelijke kat uit de boom op de schuttingrand en vliegen dan laag over om vlak naast mus nr. 1 te landen. Vervolgens krioelen en hippen ze door elkaar om elk kruimeltje te vinden. Af en toe vindt er een schermutseling plaats. Onder luid getjilp en vleugelgeklapper en naar elkaar pikkend proberen ze elkaar te verjagen. Juist, dat waren 2 mannen. Een van de mussen neemt een zandbad in een nog niet weggeveegd hoopje zand.


Even later begint de struik vooraan te schudden. Kijk ,ik zie ineens een oranje snaveltje uit de schaduw komen. Mijnheer merel wil ook wel even rondkijken. Ook hij hipt pikkend rond en verplaatst zich dan meer naar achteren in de tuin.


Een verlaten groot herfstblad beweegt in het uiterste hoekje. Vlak bij een oude gieter, een opgeklapte tafel en een hoopje bladeren. Daar komt een piepklein muisje onder vandaan. Een klein bruin bolletje dat zit op zijn achterpootjes. Hij wrijft met zijn voorpootjes over zijn piepklein snuitje. Die voorpootjes – bijna handjes – zijn oudrose. Zijn koppie draait heen en weer. De kust is vrij. Hij pakt een kruimel met zijn voorpootjes en eet die op, nog een kruimel. Tussen de kruimels door verplaats hij zich. Het lijkt net of hij wieltjes onder zijn lijfje heeft. Zo snel schiet hij heen en weer. Nu en dan als de merel weer wat dichterbij komt, schiet de muis weer weg. Even later is hij terug. Nog niet alle kruimels zijn weg. Het is aandoenlijk. Zo zit ik zeker 20 minuten naar dit schouwspel te kijken. Overdenkend of de muis een hij of zij is. Waar zijn nest zit, of we nu binnenkort een muizenplaag zullen hebben… etc. Ik besluit me er helemaal niet mee te bemoeien. Er zijn voldoende grotere vogels en niet te vergeten katten om een eventuele muizenplaag te voorkomen.

Dan sta ik op. De rest van de feestrotzooi moet ook nog opgeruimd worden. Vooruit, weer aan de slag.

Nieuwe Niedorp

14 februari. Ik kan niets feestelijks ontdekken aan deze dag.
Nieuwe Niedorp. Het schijnt dat daar mensen wonen. Waarom íemand dat zou willen, is me een raadsel. Zelfs om 11.00 uur s´ochtends is het er doodstil.

Het blijft keihard stortregenen en de dag lijkt maar niet op gang te kunnen komen. Alles is grijs, zelfs het groen lijkt grijs. Als ik uitstap uit een Q-liner begint het nog harder te regenen. Dit is echt de middle of nowhere. Als ik het talud afloop, zie ik links in de verte een grauwe kerk, vóór me wat verveelde werklui bezig aan de weg en rechts wat verder op iets wat lijkt op een dorp. De Dorpsstraat zal wel in het dorp liggen, dus loop ik die kant op. Gelukkig staat er een bord met plattegond. Dorpsstraat, snel gevonden. Na een tijdje ben ik er. Nr. 6. Dat klopt.

Ik had wel een andere voorstelling van het huis, wat stijfjes ziet het er uit, en als ik naar links door het raam kijk, zie ik een paar Chesterfields banken staan. Loeiduur en spuuglelijk. Gek is dat: ik vind dit interieur totaal niet bij I... passen. Maar bedenk ik me, smaken verschillen.

Ik bel aan. Een oudere man doet open en kijkt me wrevelig aan. Ik kom voor I.... De wenkbrauwen van de man gaan omhoog. "Die woont hier niet", zegt hij kortaf.
"Maar dit is toch nr. 6?"
"Jawel, maar die I... woont hier niet. Goedemorgen".
De deur gaat met een besliste klik dicht.

Nu ben ik toch wel in verwarring en ik bel I... Het blijkt dat ik in het verkeerde dorp zit. Ze haalt me wel op met de auto. Wat voor mij één pot nat is, blijkt kilometers van elkaar te liggen. Nieuwe en Oude-Niedorp.

Ze woont aan een pittoreske landweg. Een bomenrij erlangs en daarachter weilanden. Vast een mooi uitzicht s'zomers met zonlicht door de bladeren. Maar nu zijn de weilanden gevuld met plasjes water en ogen drabbig, van de kale takken drupt de regen nog steeds neer.

Binnen vang ik een glimp op van de woonkamer. Strakke meubels en grote kleurige moderne schilderijen. Dit is een interieur dat ik wel bij haar vind passen. Na onze bespreking brengt ze me weg naar de bushalte. We rijden door het gehucht Verlaat. Het is wel klein, maar er is wel een kroeg zag ik. We verlaten Verlaat direct weer en draaien de N 241 weer op.
Daar is de bushalte. Het regent nog steeds, alleen niet meer zo hard.

En nog maar eens een stukje

Geschiedenisles bij de kapper

1 feb, 13:22

Voor sommige zaken heb je een geldig paspoort nodig. Helaas is die van mij verlopen, dus ik moet eraan geloven. En ach omdat ik dan weer jaren tegen zo'n paspoort foto aankijk, bedenk ik dat ik vóóraf het best even naar de kapper kan gaan.
Even.
Dat woord hoort geloof ik niet in een kapsalon thuis. De beste man staat in zijn eentje en de salon zit behoorlijk vol. Maar nu ik eenmaal heb besloten dat mijn koppie toch echt opgekalefaterd moet worden voor die verhipte boevenfoto op dat paspoort, moet het gewoon.
Dat wordt dus wachten en ondertussen een praatje. Inmiddels komt er een oud echtpaar binnengeschuifeld. Beiden in de tachtig. Ze komen speciaal uit Egmond aan Zee naar deze kapper. Aan tafel zit ik ingeklemd tussen een manager in de zorg die Hans heet en het oude echtpaar. Ze wonen in de Prins Hendrik Stichting, alleen heet dat nu natuurlijk anders. Dat geeft niets, iedereen weet welk gebouw er bedoeld wordt.
Na de oorlog zijn ze er komen wonen. In Mare Liberum dat in 1905 gebouwd werd. De familie Meijer kocht het om er een pension van te maken. Hard werken: in het voorjaar de gasten uit de bussen voor de bollen. Iedereen die niet meer in het pension terecht kon, werd elders ondergebracht. Mijnheer Meijer kookte, mevrouw Meijer deed de rest. Elke avond om 23.00 ging hij onder de douche om de kooklucht weg te wassen en dan kwam hij weer terug om met de gasten borreltjes te drinken. In de winter moest Meijer als taxichauffeur aan de gang in Haarlem, want een pension is seizoenswerk en er moest toch geld komen. Ze kregen er hun kinderen in 1955, 1956 en 1957. Twee jongen en éen meisje. Lekker dicht op elkaar, dan kunnen ze allemaal met elkaar opschieten, dacht mevrouw Meijer toen. Ja, ja.
Ze werken er natuurlijk niet meer, maar zijn wel weer terug in Egmond na een tijdje ergens anders gewoond te hebben. Weer terug in de Prins Hendrikstichting. Gesticht in 1865, maar niet zoals ik dacht door Prins Hendrik, de Prins die van de prins geen kwaad wist. Het was er nog wel, dat Mare Liberum, een hotel en vreselijk mooi nu, opgeknapt door de nieuwe eigenaars. Mevrouw moest er maar eens een kijkje gaan nemen om herinneringen op te halen, en als ze haar plakboek mee kon nemen was dat helemaal geweldig voor de huidige eigenaars. Ze had er ook zo'n lang leven doorgebracht in dat Mare Liberum.
En zo heb ik 3 uur doorgebracht en de geschiedenis van Egmond vanuit het perspectief van deze oude dame gehoord. De volgende keer dat ik er ben ga ik eens kijken in Mare Liberum.

nog wat oud werk: Netwerken

Netwerken

22 nov, 23:36

Netwerken is een modern woord, en bovendien iets dat je beslist moet doen als ik de experts mag geloven. Helemaal als je bezig bent om een ´carriereswitch´ te maken - ook al zo'n hip woord. Nou heeft een re-integratiecoach ervoor gestudeerd, dan is het minste wat ik kan doen een profiel aanmaken op LinkedIn en Monsterboard en kijken wat er van komt.

Mijn eerste indruk is dat iedereen een prachtig opgepoetst plaatje voorspiegelt. Zo is daar iemand - geen namen - die overspannen is geweest. Nog steeds een prachtig profiel, waar met geen woord gerept wordt over de doorstane kommer en kwel van de laatste jaren. En neem maar van mij aan dat 'overspannen' zijn bepaald niet leuk is. Dit euvel neem ik maar even voor kennisgeving aan: je cv opleuken is prima, je eigen glazen ingooien en van de trampoline lazeren is gewoon stom.

Ik neus wat verder rond en kom allerlei oude bekenden tegen. Nieuwsgierig als ik ben, lees ik het profiel, hun kwaliteiten, opleiding. Dan ontdek ik dat mensen je kunnen aanbevelen. Geweldig, dan scoor je weer 5 % extra op je profielscore! Ook hier glanzende verhalen over de ander. Dan vraag ik me af wat anderen over mij zouden schrijven? En welk gewicht legt dat in de schaal?

Een meer nauwkeurige observatie levert op dat er toch wel wat mensen zijn die steeds hetzelfde jubelverhaaltje over hun collega's schrijven, met steeds de zelfde componenten: geweldige collega, inspirerend, humor, drive... Soms zelfs letterlijk hetzelfde, alleen de naam is verschillend.

Hoe 'bijzonder' en geweldig ben je nog als iedereen om je heen 'bijzonder' en geweldig is? Dit lijkt op de nieuwe kleren van de keizer. Zijn we nu met z'n allen zo verblind door alle glans, dat we de werkelijkheid niet meer zien? De werkelijkheid met al zijn lelijkheid, gewoonheid, butsen en builen? Mooi in zijn lelijkheid?

Ik heb de wijsheid niet. In tegendeel, ik observeer en trek mijn eigen conclusies. Laat een ander dat ook voor zichzelf doen. LinkedIn is misschien wel nuttig, maar de zoutpot staat alvast op tafel.

Oud werk: Mindfulness en NS

Mindfulness en NS

16 nov, 12:27

Met een afspraak later op de ochtend, geniet ik nog even van rustig de krant lezen. Er is zelfs nog tijd voor wat klusjes. Ik mail alle ingescande documenten en zet dan een streep door een afvinklijstje. Oke, what´s next? Knoop aan broek zetten. Ook gefixet. Streep. Tafel afruimen. Streep. Aankleden, de broek met de nieuwe knoop. Bukken om veters te strikken. Een andere streep, namelijk door mijn planning. Schade checken: er moest toch weer even een naaimachine aan te pas komen. Maar nu was wel alle reserve tijd zo'n beetje op. Maar kom op meid, weet je nog: Zennnnnn en Zooo. Rustig blijven in het hier en nu zoals je hebt geleerd tijdens de mindfulness training. In ademen, buik uit, uit ademen, buik in etc. Er schettert een stemmetje in mijn oor: jaahaa die buik he. Daar komt het door, te dik. Ander stemmetje: kop dicht..... Zoemmm, Zenn (en zo). Even terug naar het nu: de naaimachine weet je nog? Die houdt zich niet aan Zenn, maar begint met lussen. Pas na een derde poging met opnieuw de draad inrijgen, krijg ik het voor elkaar. Tijd in de min. Uhhh uhh, weet je nog: Zennn en zooo. Naar het station fietsen om daar de trein te nemen. .... Redelijk relaxet, want het was weliswaar een trein later en anders was ik te vroeg geweest, nu zou ik een minuut of 5 te laat zijn. Niet super netjes, maar nood breekt wet. Ik sta op punt om in te checken. maar zie dan dat de trein vertraging heeft , een dik half uur, nee erger nog, hij rijdt gewoon niet, STREEP ER DOOR!!! Een gigastreep door mijn planning die nu compleet in de soep is gedraaid. Wat valt er nog te redden? Noodplannen van stal, maar die bieden geen oplossing, ze brengen me niet snel naar Alkmaar Noord. Uiteindelijk fiets ik razend naar huis. Niks Zenn en Zo, ik ben pisnijdig. De stemmetjes die het hebben over Zenn krijgen de wind van voren. Het is nu behoorlijk herrieachtig in mijn bovenkamer. Tijd om wat ruimte te maken daar. Al fietsend zakt mijn boze bui langzaamaan af. Hallo daar! Contact! Hé luister je eigenlijk wel? De circel van invloed en de circel van betrokkenheid vergeten? Een ander innerlijk stemmetje meldt zich met deze gedachte. Een glimlach en opluchting. Thuis pak ik de telefoon. Nog niet helemaal Zenn, maar dat komt zo.

oudste verhaal :Kerstklauwen, een verhaal met een moraal

Kerstklauwen, een verhaal met een moraal

24 december rond half vier, struin ik wat rond door de Hema op zoek naar iets leuks voor de beide gastvrouwen met Kerst. Ik heb nog geen vast plan, meestal dient het idee zich vanzelf aan. Ik snuffel bij de afdeling badspullen en makeup. Dan valt mijn oog op een doosje zeer opvallende kunstnagels. Zwartglanzend met glitters en een strasssteentje. Mijn eigen nagels steken er povertjes bij af. De nagel van mijn middelvinger pijnlijk op het leven afgescheurd en de andere hand is ook al niet veel soeps. In een opwelling pak ik de kunstnagels mee om te pronken met een paar 'klauwen' bij mijn kerstoutfit.


De volgende dag voor het vertrek ga ik aan de gang. Het aanplakken van een stel kunstnagels is een karweitje waar ik niet veel van bak. Dit is eens maar nooooit meer. Het wordt zelfs stressen want de heren willen op pad en die nagels zaten nog niet vast. In de auto plak ik driftig verder. Wat een gedoe, hier heb ik geen geduld voor. Ik wil het al opgeven, maar ik moet wel verder want mijn eigen nagels zijn nu zwartgevlekt.


Misschien wil mijn nichtje Anne me wel helpen. Meisjes van 15 zijn wel vaker aan het experimenteren met make up, nagels en ander gedoe. We gaan er na de koffie even rustig voor aan tafel zitten. De nagels netjes uitgespreid op een rijtje. "Weet je Fran", zegt Anne, terwijl ze me aankijkt "dat je hier een flesje nagellijm REMOVER hebt?" Het kwartje valt met donderend geraas en verbrijzelt mijn ijdelheid. Even ben ik stil en schiet het door me heen dat ik me misschien maar een sterkere bril moet laten aanmeten. Oké, de lettertjes waren erg klein... Ik zeg nog dat ze hiermee een smakelijk verhaal heeft voor haar vriendinnen op school. Maar ze zegt niets tegen de rest van het gezelschap. Lieve meid.


We hebben nog geprobeerd de boel te 'plakken' met blanke lak. Natuurlijk ook geen succes. Binnen een half uur was er al een bijna in mijn neus beland, toen ik jeuk kreeg aan mijn neus. Ik heb ze er afgesloopt. Wat een opluchting. De kerstdagen waren heel gezellig met rouwrandjes langs mijn nagels, die niemand opviel overigens.

goochelen met lay-out

Het valt nog niet mee voor de oudere jongere om digitaal bezig te zijn. Duidelijk is dat ik nog wel wat mag puzzelen met het lettertype van de kop. Die wordt gewijzigd als ik weet hoe ik dat moet doen. (in de ontwerppagina wordt het juiste lettertype weergegeven, maar eenmaal bevestigd heb ik een totaal ander lettertype als kop)

Zo ook met de achtergrond, daar heb ik zo mijn eigen ideeën over. Een middagje fotobewerking in de GIMP hebben een nog niet helemaal gewenst resultaat.

Dit is wat je had moeten zien

Blogfiever

Nadat al heel veel mensen me zijn voorgegaan, ben ik ook om. De reden is dat Hyves zijn populariteit aan het kwijtraken is. Mijn schrijfsels zijn zomaar iets dat ik leuk vind om te doen, net als mijn andere creatieve uitingen. Maar het is ook leuk als het gelezen en gezien wordt.
Ik ga eerst mijn 'oude' blogs van Hyves ook hier opzetten en zo snel mogelijk ook nieuw werk plaatsen.