Vrijdag, deel 2: Het parfum

Het eerste deel is eigenlijk een 'af' verhaal. Maar zoals dat gaat met inspiratie, dit kwam op als ....
Vandaar een extra vervolg.

Vrijdag deel 2: Het parfum

Natuurlijk liet ik me gerust stellen door mijn man. Als hij op zijn best was, kon hij reuze charmant zijn. Deze avond was hij in een uitzonderlijk beste stemming. Hij praatte geanimeerd, maakte grapjes en gaf me lieve complimentjes. Aangezien dat redelijk uitzonderlijk is, ging ik geheid door de knieën. Vanavond was ik eens niet ‘one of the guys’. Toch bleef de sfeer in het restaurant een beetje vreemd: Alsof er een deken over het geluid lag. Hoewel ik pogingen deed om er achter te komen wat er nou precies niet klopte, lukte het me verder niet om er de vinger op te leggen. Ik gaf het op, volgens mij kreeg ik hoofdpijn. Vast van dat afschuwelijke parfum.

Op een gegeven moment merkte ik de druk in mijn hoofd toenam. Snel pakte ik mijn tas en excuseerde me. In het toilet aangekomen, leunde ik even met mijn hoofd tegen de koele spiegel. In die korte tijd was mijn hoofdpijn aanzienlijk verergerd. Grabbelend in mijn tas, was ik op zoek naar de befaamde roze pillen die uitkomst brengen. Ik liet het glas vollopen en slokte ze weg. Toen rook ik het weer: dat parfum! Of het nu door de hoofdpijn kwam of door iets anders, ik werd acuut misselijk en kreeg een vieze smaak in mijn mond. Hevig slikkend dook ik het verste toilet in en knielde voor de wc-pot, maar nee, hoewel ik nog steeds hevig misselijk was, kwam er niets.  De parfumgeur werd sterker, vergezeld door hakken die nadrukkelijk klikten op de marmeren vloer.  Het gevoel dat ik hier wegmoest was overweldigend, maar op een of andere manier kreeg ik de deur niet verder open dan een smal kiertje.

Zij! Ze stond voor de wastafel en stiftte haar lippen. Ik kon mijn ogen niet van het tafereel losmaken. Haar spiegelbeeld klopte niet. Dit was een andere vrouw als daarstraks. Bevreemd keek ik nog eens goed, haar jurkje was gelijk, de ballontieten, de stiletto hakjes, haar blonde golvende haar, alles wat ze droeg was hetzelfde, alleen haar gezicht niet. Het leek ….. ouder? En toch zag ik geen enkele rimpel. Haar gezicht leek steenhard. Het was alsof ik naar twee over elkaar geschoven foto’s zat te kijken. Onder het beeld van de jonge vrouw zag ik dat van een veel, veel oudere vrouw. Het schimmerde me voor mijn ogen en mijn misselijkheid nam toe. 

Ondertussen zette ze haar gehakte voet op een taboeret en gleed met haar handen vanaf haar enkels langs haar kuiten en steeds verder omhoog. Ze droeg ragfijne kousen met jarretelles en maakte die opnieuw vast. Ondertussen bood ze me een vol zicht op haar Brazilian wax. Het leek alsof ze een show opvoerde, alsof ze wist dat ik er was. Ze wisselde haar been en ditmaal trok ze haar andere kous omhoog en streelde zichzelf. Toen bespoot ze haar geslacht met dat parfum. Overweldigd door misselijkheid deed ik mijn ogen dicht. Ineens schoot de deur open en stond ze me aan te kijken. ‘Aha, dat dacht ik al’, zei ze met een ironisch opgetrokken wenkbrauw. ‘Lekker?’

Ik kon geen antwoord geven. Haar hand had mijn borst gepakt en streelde mijn tepel en met haar andere hand in mijn nek trok ze me naar haar toe en kuste me vol op de mond. Haar tong was vreemd en rasperig en ik moest kokhalzen. ’Ach liefje toch, wat ben je toch een zielig wezentje. Jammer hoor, je smaakt wel lekker’, likkend langs haar lippen, ‘Helaas, je hebt te veel gezien’ en ze tikte me met haar lange nagel op mijn wang. ‘Maar vooruit, ik laat je gaan en je zielige mannetje ook’. Ze grijnsde breed uit, haar tanden kwamen me vreemd scherp over. Toen draaide ze zich om en liep de toiletruimte uit. Ik kon me weer bewegen en dat was maar goed ook, want nu was ik net op tijd bij het toilet voordat mijn maag zich omdraaide.  Met een nat handdoekje wiste ik mijn gezicht schoon en haastte me naar de eetzaal. De vrouw zat weer tegenover haar partner en keek me vanuit de verte aan. Ze knipoogde terwijl haar parfum weer naar me toe walmde.

‘We moeten weg hier, alsjeblieft, nu meteen’. Mijn man zag wel dat er iets aan de hand was, maar drong gelukkig niet aan op een verklaring. Hij trok zijn portefeuille en liet meer dan genoeg liggen om de rekening te voldoen. Toen pakte hij me bij de arm. Eenmaal buiten op het parkeerterrein, net toen ik in wilde stappen, zag ik een gigantische limousine staan. Zwart, met getinte ramen. Een van de portieren werd opengehouden en toen zag ik de vrouw weer. Een sliert mannen liep in een rij achter haar aan, en allemaal stapten ze in de limousine. De vrouw draaide zich om en ving mijn blik, nog eenmaal likte ze haar lippen af en knipoogde ze me toe. De portieren gingen dicht en de limo gleed weg.

In het hotel heb ik niet veel gezegd. Wát kon ik zeggen? Dat er iets was met die vrouw? Wel dat we naar huis moesten. Nu direct. We hebben alle kleding in de koffers gesmeten en zijn direct gegaan. Op adrenaline en koffie zijn we door het holst van de nacht naar huis geracet. Op de radio hoorden we dat het restaurant was afgebrand, niemand had het overleefd. Oorzaak: waarschijnlijk kortsluiting in de keuken. Een paar dagen later las ik op het internet: Na onderzoek was vastgesteld dat alle geborgen lichamen van vrouwen waren, geen enkel mannelijk stoffelijk overschot was aangetroffen. De onderzoekers stonden voor een raadsel. Ze hielden het erop dat er met de onderzoeksresultaten was geknoeid en zouden de testen opnieuw uitvoeren. Ik denk niet dat de volgende testen een ander resultaat zullen laten zien.