Ik heb een grote hekel aan het huishouden en het huishouden
houdt ook niet van mij. Het is niet leuk - moet dat dan, zal iemand vragen, het
leven is niet leuk. Mijn antwoord: liever wel, carpe diem!
Ik ben die krekel die de hele zomer zingt en verkommert in
de winter omdat ze verzuimd heeft een voorraad aan te leggen net als de
ijverige mier (of was het een eekhoorn?) Het is nu eenmaal zo dat ik behept ben
met een aantal eigenschappen. Sommigen daarvan worden positief bekeken en
anderen of zelfs dezelfde krijgen een negatief label. Feit is dat ik behalve
mijn best te doen, bepaalde zaken niet kan veranderen. Een Einstein zal ik
beslist niet worden, dat was al duidelijk toen ik in de 2e klas zat
te sidderen onder de driftaanvallen van mijnheer Bodde, adjunct directeur en
wiskunde leraar. Ik snapte er niets van, maar dorst hem niets te vragen. Ik heb
dus geen wiskundeknobbel en eerlijk gezegd heb ik hem ook nooit gemist. Het is
alleen een voorbeeld om aan te geven dat binnen bepaalde eigenschappen je je
kunt ontwikkelen, maar een talent, gave is je bij je geboorte gegeven.
Terug naar dat huishouden – jullie snappen nu vast wel – dat
het mij kan overkomen dat de stofzuiger loeiend aanstaat, terwijl ik een stapel
tijdschriften oppak om weg te ruimen. Maar wacht eens, moet ik ze wel allemaal
weggooien? Misschien staat er nog bruikbare informatie in. En dan blader ik die
tijdschriften door, raak geboeid door een artikel en ondertussen staat die arme
stofzuiger nog te loeien. Voor mij is ‘poetsen’ een te vaag begrip, dat ontaart
in allerlei terzijdes – misschien wel van huishoudelijke aard – maar niet
efficiënt is.
Bij mij moet het zoiets zijn als. Slaapkamer. Stap 1.
Kleding in de wasmand. Wasmand naar boven. Was in de machine. Machine
aanzetten. Stap 2. Boeken terug in de boekenkast of in ieder geval op nette
stapels (wij komen nl. eeuwig en altijd boekenkastruimte te kort). Stap 3. Raap
nog rondslingerende sokken en andere zaken die niet onder 1 of 2 vallen op.
Stap 4. Doe de stofzuiger aan. Stap 5. Stofzuig de kamer. Stap 6. Ruim de
stofzuiger GELIJK weer op. Stap 7. Hehe, klusje klaar.
Ergens komt een dergelijk stappenplan mij akelig bekend in
de oren. Jawel, dit heet structureren en ik doe dit al heel erg vaak voor mijn
zoon Joren die vanwege zijn autisme die structuur nodig heeft. Een dergelijk
stappenplan is bij hem opgedeeld, maar duurt in principe vanaf het opstaan tot
het naar bed gaan.
Maar waarom lukt het me wel om een dergelijk plan voor mijn
zoon te maken en niet voor mezelf? Het is niet zo dat ik bij het plan de mist
inga, maar bij de uitvoering ervan. De computer schreeuwt, Kom, schrijf nu dat
leuke stukje (dit dus) af en op tafel knipoogt een boek verleidelijk naar me om
hem helemaal uit te kleden en me terug te trekken in een comfortabel hoekje; wij
saampjes met z’n tweeën. Begrijp dan dat het geordende niet echt in me zit. Ik
doe mijn uiterste best, maar nee. Ik word niet zo georganiseerd als mijn
alleroudste vriendin B. die zo terug kan vinden wat er wanneer en waar in haar
leven gebeurde, haar administratie picobello in orde heeft en een keurig
opgeruimd huis. Het zit niet bij mij in mijn genen en dat bedoel ik letterlijk,
aangezien mijn áandoening erfelijke componenten heeft.
Die aandoening heet ADHD, bij mij mag je de H weghalen, maar
toch. 'Mevrouw', zei de psychiater, 'met ADHD bij uw kinderen, is het nu nooit bij
u opgekomen dat u zelf ADHD heeft?' Ik geloof dat ik ter plekke ter aarde
neerstortte van verbazing. ADHD? MOI? Dat kan helemaal niet!
Maar ik kan me hartstikke goed concentreren, riep ik uit. Als ik een boek
lees, ben ik op een andere planeet, doof voor de realiteit op deze aarde. Aha,
maar dat heet nu hyperfocus, a state of mind die ik vrij gemakkelijk kan
bereiken. Ik ben dan super geconcentreerd, met als minpuntje dat mijn
tijdsbesef eronder lijdt. Nu heb ik gelukkig in de loop van de tijd wel wat
truckjes geleerd, zodat het nog redelijk
gaat. De truckjes heten kookwekker, klok en telefoon. Deze middelen zet ik in
om toch weer bij de les te blijven.
Met die wetenschap begonnen de kwartjes te vallen. Alle
kwartjes van DNB vielen zowat. Ohhh, nu snap ik dat……
- Ik bij Ziggo die gesprekstijden niet haalde,
- Mijn huishouden vaak een puinhoop is
- Het hollen of stilstaan is
- Ik met teveel boodschappen thuis kom
- Ik mijn dagplannen maar ten dele uitvoer
- Ik wel makkelijk vriendschappen sluit, maar dat bijhouden zeg…. Moeilijk.
- Ik mijn sleutels kwijt ben,
- Ik de sloot in donder
- Ik een driftkikker ben
- En ga zo maar door, ik ben er vast nog een paar vergeten.
Gelukkig, het anders zijn, een vaag iets, dat ik al eigenlijk vanaf mijn
vroege jeugd ervaar, heeft een naam. Je krijgt een batterij uitleg, maar ergens
lees ik telkens weer dat ik me moet voegen naar de wereld die wel een
georganiseerd persoon wil.
Maar hoe zit het dan met de leuke kanten van ADHD? Die wil
ik zeker benadrukken, anders wordt dit wel een heel zielig verhaal.
Bij deze wat slordige, ongeorganiseerde dame kun je altijd
spontaan op de koffie komen. Zij laat direct de stofzuiger in de steek voor
deze of gene die haar nodig heeft. Ze neemt alle tijd voor je. Spontaan zal zij
ook reageren op leuke plannetjes en er nog een batterij aan toevoegen.
Vraag je om haar mening, dan zal je die ook krijgen. Vrij
direct, zonder ambtenaren taal en de bijbehorende diplomatie. Niet grof, ze is
er niet op uit om te kwetsen. Bij deze dame schieten de plannetjes, schrijf- en ontwerpideeën als
paddenstoelen uit de grond.
Zij is ook reuze creatief en haar brein is razend
associatief. Wat zeg je: de dag heeft 24 uur? Nee, werkelijk? (maar dan heeft ze een dag in 'hyperfocus' of een 'flow' )
Aan de buitenkant is het bij mij niet te zien. Nou ja,
autisme zie je ook niet van de buitenkant, maar bij mij zit de H van Heel Druk
in mijn hoofd en stuiterbal ik niet tegen de gordijnen op of zo. Het standaard
ADHD-beeld is bij mij niet van toepassing.
En nu, nu ik dit weet?
Nou eigenlijk niets. Niets raars of zo. De zaken die ik
lastig vind, zal ik op een of andere manier anders moeten aanpakken. Je zwaktes
kennen, is een hele sterke! Hulp vragen is ook een goede manier. Bij dezen,
mijn lezers en lezeressen. Een beetje begrip helpt natuurlijk ook al een slok
op een borrel, zowel voor mezelf – ik ben mijn ergste criticaster – als voor
mijn omgeving.
En voor diegenen die nu denken. Ah gut, al weer zo’n
etiketje, is dat nou nodig? Nee nodig niet, ik ben nog steeds degene die ik ben
en was, met al mijn goede en slechte kanten. Volgens mij is dat ook de grote
truc van de natuur. Diversiteit en variatie zorgen ervoor dat wij allen blijven
bestaan. Een wereld vol met Einsteins is niet alleen saai, maar ook nog eens
niet handig. De genenmix is op die manier een zegening, waarmee mensen in al
hun vormen en maten, eigenschappen hun bestaansrecht hebben. Ik mag er zijn.
Hoera
Geen opmerkingen:
Een reactie posten